Xin chao. Laatste bericht uit Vietnam.
Donderdag 17-2 vroeg op en met een taxi naar Hue International Airport voor onze binnenlandse vlucht naar Hanoi met Vietnam Airlines. Deze zou om 08.00 uur vertrekken en in een uurtje naar Hanoi vliegen. Echter om 8 uur nog geen vliegtuig van Vietnam Airlines te bekennen. Ook de omroepinfo gaf geen duidelijkheid, aangezien het niet boven het geluid van het aanwezige publiek uitkwam. Uiteindelijk vlogen we om 10.30 uur in een uurtje naar Hanoi.
Daar aangekomen in een minibusje gestapt die ons naar het centrum (Old Quarter) bracht. Helaas moest de dame die voor ons zat overgeven in het busje. Dit kwam de geur in het busje niet ten goede, de dame had ook voor deel over Ed zijn nieuw aangeschafte reistas overgegeven …
Zijn oude tas had al in de eerste week een winkelhaak opgelopen en was door ons professioneel gerepareerd met ducktape. Voor de vlucht hebben we toch maar een nieuwe tas aangeschaft.
Hanoi is de hoofdstad van Vietnam en kan ons de eerste middag nog niet bekoren. Het is koud (16 graden). Ook hier eten en drinken de meeste Vietnamese buiten op kleine tafeltjes en stoeltjes.
’s Avonds hebben we ons dieet van rijst, noodles, soep en loempia’s doorbroken door een echte Pizza te bestellen: onze slechtste en duurste maaltijd tot nu toe.
De Lonely Planet heeft een lyrisch stuk geschreven over de Old Quarter waar wij verblijven. Maar volgens ons lijkt het meer op de Beijerlandse laan in Rotterdam Zuid. Hopelijk komt het nog.
Met het weer is het in Hanoi niet echt goed gekomen; we hadden de smaken, licht grijs, grijs en donkergrijs. De temperatuur kwam niet boven de 20 graden. De airco in onze kamer gebruiken we nu als verwarming.
Vrijdag 18-2 een drukke dag om allerlei zaken af te handelen. We hebben traveler cheques omgewisseld voor dollars (deze hadden we het vorige millennium aangeschaft), we hebben online een vlucht naar Luang Prabang geboekt (dinsdag 22-2) en we hebben 2 tripjes voor het weekend geboekt.
Zaterdag 19-2 hebben we een 1 daags tripje gedaan naar Halong Bay. De bay nodigt uit om meerdere dagen bezocht te worden, maar gezien het weer (de kou) zijn we blij dat we maar 1 dag zijn gegaan. Wel weer een typisch Vietnamees dagje.
In een kleine 4 uur (met verplichte eet/drink/plas-stop met verkoop van zinloze souvenirs) zijn we naar Halong Bay gereden. Vervolgens op de bekende boten (je bent natuurlijk niet de enige toerist; het is een optocht van busjes die de 170 km van Hanoi naar Halong Bay afleggen en een optocht van boten). De limestone rotsformaties zijn inderdaad mooi, ondanks de grijze achtergrond. In één van de baaien werd gestopt bij een drijvende visserij. Daarna aan boord geluncht en dan een stop om te kanoën.
Aan het eind van de dag een wandeling door een grot. Wij zijn niet zo in to grotten (meestal koud, klein en nat); maar het moet gezegd worden: deze was indrukwekkend. ’s Avonds ging de hele optocht weer richting Hanoi.
Zondag maar weer een bewijs dat een dag in Vietnam nooit zo verloopt als je verwacht. We hadden een tochtje naar de Perfume Pagoda (Chua Huong) geboekt. De verwachting was als volgt: 2 uurtjes rijden; een uur in een roeiboot, vier kilometer heuvelopwaarts wandelen in de natuur naar de Pagoda en dan terug. Dit alles natuurlijk in gezelschap van honderden collega-toeristen …..
Toen we de gids op de heenweg vroegen hoe druk het zou zijn, brabbelde hij iets van 20 million people. Wij keken elkaar een beetje meewarig aan.
Bij aankomst aan de rivier bij My Duc, lagen er duizenden ijzeren vletten in het water. Allemaal goed gevuld met Vietnamezen op weg naar de tempel. Onze kleine groep was één van de weinige buitenlanders. Gelijk al op het water veel aansprak: How are you, Hello sir, Hello madame, Where are you from?
Na een uur roeien kwamen we onder de berg aan waar de Pagoda zich bevind. De kade vol met duizenden Vietnamezen. Een mooie tocht tussen limestone bergen (net als in Halong Bay).
De weg naar de Pagoda is vier kilometer lang een aaneenschakeling van kraampjes, restaurantjes etc. Bij veel kraampjes kan je nepgeld kopen over allerlei goudkleurig voorwerpen, ter offering en om al je zonden mee weg te poetsen. Bij de meeste restaurantjes hangen voor de ingang diverse dode beesten; herten, honden, kippen, etc.
We schatten dat er tienduizenden, misschien meer dan 100.000 mensen op de been waren. Wat blijkt: Buddha-pelgrims brengen hier in de weken na TET (Nieuwjaar) een bezoek om een offer te brengen voor het nieuwe jaar. Omhoog naar de Pagoda waren er 2 opties: lopen of kabelbaan. De helft van de groep (wij en 3 Vietnamezen) besloten de kabelbaan te nemen. Wij hebben de Pagoda uiteindelijk weten te bereiken, de groep die ging lopen niet! De wachtrij voor de kabelbaan was meer dan een uur. Onze gids wist, dankzij zijn netwerk, ons via de achterdeur in de kabelbaan te krijgen. Daarna moesten we de laatste paar honderd meter lopen. D.w.z. dat we verschillende malen 10-15 minuten stilstonden en geen kant uit konden, dit ondanks/dankzij er verschillende politie-agenten een en ander in goede banen aan leiden waren. In deze mensenmassa (Hello sir, How are you, Hihihi, Hello sir, How are you, etc. etc.). bereikten we uiteindelijk de grot waar de Pagoda zich bevindt. Hier konden de Vietnamezen eindelijk hun (vaak goudkleurige) offer brengen (of hun nepgeld in een spleet van een rots duwen). De weg terug was mogelijk nog dramatischer, omdat we naar beneden zijn gelopen, aangezien de kabelbaan defect was. De enige reden dat we het er goed afbrachten is dat we gemiddeld een halve meter langer zijn de meeste Vietnamezen, hierdoor konden we in ieder geval ademhalen. De weg naar beneden was bovendien modderig en glad. We kwamen veel verloren schoenen en kledingstukken tegen die mensen in de verdrukking zijn verloren.
Eindelijk beneden aangekomen zijn we weer per boot en busje teruggekeerd naar Hanoi.
Wat een gekkenhuis!!!
Maandag 21-2 onze laatste dag in Vietnam. Dit had het hoogtepunt van onze Vietnam trip moeten worden: een bezoek aan het mausoleum van Ho Chi Minh. Helaas deze was gesloten. Achter dit redelijk omvangrijke complex lag het Paleis waar Ho gewoond heeft. Hier hebben we even rondgekeken.
Nu we Vietnam bijna verlaten willen we toch nog wat vertellen over de Vietnamese gewoonten.
De pyama heeft in dit land een hele andere dimensie dan bij ons. Hier lopen met name oudere heren overdag in een katoenen pyama. We dachten in het begin nog dat een bejaarde man uit het tehuis was ontsnapt, maar het blijkt dé lokale fashion te zijn. Zelfs in Hanoi, waar het gemiddeld 16 graden was troffen we een man in pyama, maar wel afgemaakt meteen wollen colbert erover. De oudere dames lopen overigens in een zijden pyama te flaneren.
Ook het chirurgisch mondkapje is hier een functioneel modeartikel. Velen hebben hele dagen een mondkapje op, vaak in verschillende stoffen en kleuren verkrijgbaar. Wij denken dat ze dit dragen om de lucht te zuiveren.
Je neus snuiten en keel schrapen gaat hier ook net iets anders dan bij ons.
Omdat de tempo team zakdoekjes nogal aan de prijs zijn doen ze het hier als volgt:
druk je ene neusgat dicht en blaas zoveel mogelijk lucht door je andere neusgat, totdat er “iets” uit komt. Zo ook je neusgat twee. Oh ja en het maakt niet uit waar je het doet, ook al zit er naast je iemand te eten of valt het op iemands schoen. Zo ook met het “keelschrapen” oftewel gewoon gruwelijk roggelen. Tijdens het eten wordt in de etiquetten van dit land het eten allemaal op tafel gezet. Je krijgt een set chopsticks en kunt van alle borden wat in je kommetje scheppen. Het is hier onbeleefd om een bord op te pakken en naar je toe te reiken. Je moet juist over iemand heen reiken om bij het eten te komen, dat is pas fatsoenlijk.
Blijft de vraag wat gaan we eten vanavond?
